Prolog...

Prolog

Ciemnowłosy mężczyzna pochylał się nad rodzącą kobietą. Jego usta wykrzywił zadowolony grymas.

- No dalej Sue! Przyj! – jego głos był tak łagodny i tak delikatny, że w kobietę wstąpiły nowe siły.

- Nie mam siły. – wyszeptała. Utkwiła swoje czekoladowe oczy w mężczyźnie, jego twarz natychmiastowo się zmieniła. Stała się czuła i łagodna.

- Przyj Sue! Nie poddawaj się! – zachęcał ją.

- Aaaaaaaaaaaaaa! – krzyknęła. Mężczyzna zobaczył małą głowę wystającą z jej dróg rodnych.

- Już, już prawie. Nie poddawaj się ślicznotko! – musnął ustami jej spocone czoło, czuł jak zadrżała pod wpływem tego skromnego dotyku. Po chwili słychać było już kwilenie noworodka. Pielęgniarka owinęła maleństwo w biały becik i podała go ojcu, a sama zajęła się matką dziecka, której zostało do urodzenia jeszcze jedno dziecko.

- Hermiona Jane Riddle. – czule pogłaskał główkę maleństwa. Dziewczynka otworzyła swoje czekoladowe ślepia i spojrzała na ojca, żeby później głośno się rozpłakać na jego widok.

- Nie płacz kochanie. – delikatnie tulił dziecko, kołysząc ją w swoich ramionach.

***

Czarne szaty powiewały za mężczyzną gdy szedł po ulicy. Wiatr rozwiewał jego ciemne włosy. Twarz jego nie przedstawiała żadnych emocji, tylko becik, który ściskał odrobinę za mocno świadczył o tym, jak bardzo się bał tego co musi zrobić. Oto musiał oddać swoją pierworodną córkę, żeby miała godne kilkanaście lat życia. Później u jego boku zajmie miejsce Czarnej Pani. A jego syn? A niech matka się nim zajmie… Może kiedyś się nim zainteresuje… To Hermiona, jego pierworodna się liczy… Chłopiec nie ma w sobie tyle mocy co ona… Jego śliczna, mała córeczka… Córeczka, która będzie najpotężniejszą czarownicą młodego pokolenia… Pokona każdego kto stanie jej na drodze… Hermiona Jane Riddle - dziedziczka Slytherina. Przyszła Prefekt Naczelna w Hogwarcie. Prawdopodobnie przyszła ukochana syna Lucjusza… Jego Słońce… Mała Kruszynka… Księżniczka… Królewna… Jego Córeczka…

Przyglądał się kolejnym mugolskim rodzinom… Wciąż nie mógł jednak żadnej znaleźć… Szukał jakiejś rodziny, która wychowa jego dziecko… Jego Małą Księżniczkę…

- Mamo, mamo czy dostanę pieska? – krzyczał jakiś chłopiec w jednym z domów. Tu na pewno nie ma miejsca dla mojej Królewny.

- Kochanie nie płacz… Wszystko będzie dobrze. – pocieszał młodą kobietę mężczyzna. Kobieta była śliczna, chociaż jej buzia była teraz zapłakana. Miała czekoladowe oczy i brązowe włosy, była… Byłą podobna do Jego dziewczynki chociaż była głupią, nic nieznaczącą mugolką…Taak… To będzie miejsce dla Dziewczynki… Jego Najdroższej Córeczki… Jego Skarbka… Jego Laleczki…

Z jedną słoną łzą położył dziewczynkę na progu domu, zapukał mocno i z cichym pyknięciem się aportował.

Jak wam się podoba, ? Proszę o komentarze negatywne i pozytywne.